Uitlijnen

Liggend in een bed van zachtheid,

voel ik de hardheid van het bestaan.

Hoe kon de mensheid zo verloren lopen.

En hoe ben ik hier verzeild geraakt.

Hier op dit punt.

In een maatschappij die me meer dan ooit tevoren vreemd lijkt.

Liggend in een bed van zachtheid

zak ik dieper in mezelf.

Dieper in mijn ware natuur.

Zo ervaar ik terug waarvoor ik hier ben.

Ik trek recht wat krom is gelopen

door wat ik zeg, wat ik voel en wat ik doe op elkaar af te stemmen.

Ik trek recht wat krom is gelopen

door geen compromissen te sluiten op wat ik vanuit mijn kern voel.

Ik trek recht wat krom is gelopen

door anderen uit te nodigen om bij zichzelf hetzelfde te doen.

Om hun innerlijke gekwetste kind te helen

zodat ze de gebeurtenissen rondom hen

steeds minder persoonlijk nemen

waardoor ze niet meer reageren vanuit pijn en angst

waardoor ze de liefde terug voelen stromen

en zichzelf en anderen kunnen ontvangen vanuit die onvoorwaardelijke ruimte.

Ik trek recht wat krom is

door steeds opnieuw af te stemmen op de essentie van wie ik ben.

De essentie van het leven, de essentie van liefde

en de ander van daaruit te benaderen.

Ik trek recht wat krom is gelopen.

En ik nodig je uit om hetzelfde te doen.

De aarde met al haar bewoners is van nature een wonderbaarlijke plek.

Een plek waar tastbaar en ontastbaar hand in hand gaan.

Een plek waar liefde vrij kan stromen.