Moe van het denken.
Moe, ook lichamelijk.
Moe van het voelen of niet voelen.
Moe van de pijn.
Nederig leg ik mijn hoofd neer.
Mijn lichaam breekt.
De sluizen van mijn voelen springen open.
Ik weet niets meer.
Absoluut niets.
Ik geef het op om oplossingen te zoeken.
Ik leg mijn hoofd neer.
Ik geef me over.
Ik zoek geen afleiding, geen kort genot.
Ik speel geen verstoppertje met mezelf.
Zelfs dat kan nu niet meer.
Ik doe niets.
Ik wil niets.
Ik zeg niets.
Ik geef me eenvoudigweg over.
Ik geef me over.
Soms voelt het alsof het niet erger kan worden.
Soms lijkt ons hoofd het niet meer te kunnen vatten.
Soms zijn er zoveel gedachten.
Soms is er zoveel verdriet, onrust of angst dat elke weerstand breekt.
Het vechten stopt.
Er rest je dan niets anders dan je hoofd neer te leggen.
Gewoon zijn met wat is.
Opgeslagen spanning vindt een weg naar buiten.
Het stroomt.
Jij blijft.
Je bent. Er hoeft niets meer te worden aangevuld.
Je bent reeds vol.
Niet langer gevuld,
wel vervuld.
🙏🏻🤍surrender