Je bent niet de angst.
Niet de mislukking.
Niet de eenzame vrouw.
Niet de vermoeidheid.
Niet het te zware lichaam.
Niet de falende moeder.
Je bent ook niet de trots.
Noch de successen.
Ook je carrière ben je niet.
Noch je diploma’s en opleidingen of sportieve prestaties.
Je bent niet al die kritiek in je hoofd.
Noch het oordeel.
In metersdikke lagen
van schaamte;
van schuld;
van verwachtingen.
Als zware mantels om je heen.
Wat een verademing!
Wat een vreugde!
Wanneer je begint te voelen dat je dat alles mag afleggen.
Laag voor laag.
Omdat je voelt dat het niet langer klopt.
Omdat je niet langer gelooft dat het de waarheid is.
Soms lijkt een laag terug te komen.
Alsof ze je vraagt: ben je zeker?
Dan leg je ze weer af.
Het is niet meer zo moeilijk.
Je weet steeds beter dat het anders kan.
Je leeft steeds meer liefde.
Je ziet steeds meer liefde.
‘Niet-liefde’ is slechts een hardnekkige laag.
Iets wat we over onszelf zijn beginnen te geloven.
Iets waardoor we reageren.
Ten strijde trekken
Met als grootste gevecht
Dat met onszelf.