Vannacht kwam ik weer aan bij mezelf. Liggend met beide handen op mijn hartcentrum, vastbesloten om daar te blijven wat er ook zou komen en zolang het nodig was.
"Ik ben bij je", zei ik zacht. En ik bleef het zeggen zelfs al wou ik stoppen, zelfs al kwam de gedachte dat het onnozel was en ik maar beter gewoon kon gaan slapen.
Ik ben bij je. Ik ben bij je. Ik zei het tot mijn lippen ervan trilden en tranen welden. Ik zei het tot ik voelde dat het de waarheid was.
Het was de enige plek waar ik wou zijn, maar waar ik niet geraakte. Mijn aandacht versplinterd, mijn verdriet weggeduwd.
Ik ben bij je. Ik ben bij je. Het raakt me. Mijn eenzaamheid breekt open, mijn hart zoemt.
Wanneer niemand je ziet. In je onrust en verdriet. Ik ben bij je. Ook wanneer de dag, noch de nacht je rust kan bieden. Wanneer je gedachten je op sleeptouw nemen en je nergens te bespeuren valt. Ook dan ben ik bij je. Ik ben bij je wanneer je overvallen wordt door een oude pijn lang vergeten.
Ik ben bij je. Ik zeg het zolang tot er iets open klikt. Het slot waarvan de code zich spontaan vormt. Er mag zich iets bevrijden. Ik mag me bevrijden. Ik ben alles wat ik nodig heb. Thuis bij mezelf.